Geschreven door Nynke van Spiegel in opdracht van BiOND Magazine
Rolf Nijman is decaan, sectieleider en schoolopleider op het Comenius College in Hilversum. Binnenkort gaat hij met pensioen:
“Docent zijn is balans zoeken in veel dingen. In het contact met leerlingen bijvoorbeeld. Je bent hun docent, dus je hoeft geen vriend te zijn. Je kunt prima boos op ze worden, ze kennen goed hun eigen grenzen. En de leerlingen waar je soms de hardste confrontaties mee hebt, krijg je later het beste contact.
Het contact met leerlingen is de kern van mijn vak. Ik vind dat niet alleen ontzettend leuk, ik wil leerlingen ook het gevoel geven dat ik oog voor ze heb. Ik wil iets voor ze betekenen, ze helpen ontwikkelen. Nu krijg ik dat ook terug van oud-leerlingen: ze waardeerden mijn enthousiasme, oprechte interesse en vooral dat ik ze daadwerkelijk zag staan.
Om contact te houden met oud-leerlingen ben ik ooit de eerste facebook-decaan geworden. En nu heb ik een waanzinnig bestand van oud-leerlingen, terug tot 1984, die ik af en toe nog spreek. Ik zeg ook altijd bij een afscheid: je krijgt levenslang decanaatgarantie. En regelmatig kloppen oud-leerlingen nog aan voor hulp of een advies over hun studie of werk, of ze willen gewoon een kop koffie te drinken.
In 2017 kreeg ik keelkanker. Om mijn leven te redden, kreeg ik zware chemo’s en 35 bestralingen. Dat had veel fysieke gevolgen. Het lesgeven, dat ik tot dan toe met heel veel liefde deed, lukte bijvoorbeeld niet meer door onder andere een gehoorbeschadiging. Stap voor stap ben ik op school weer werkzaamheden gaan oppakken, tot ik een jaar later weer kanker kreeg en alles weer stilviel. Gelukkig heb ik een zonnig en optimistisch karakter en zie ik vooral de mogelijkheden. Ik werd voor 40% afgekeurd, en mijn werk werd meer een kantoorbaan. Daarom coördineer ik nu alle stages als schoolopleider, het decanaat ben ik blijven doen. En tot afgelopen schooljaar was ik nog mentor. Dingen die ik heb meegemaakt kan ik ook op een positieve manier meegeven aan leerlingen.
Heb ik zin om te stoppen? Ik vind het gek, maar het is goed zo. Ik ben inmiddels de oudste op school, ik zie jongere collega’s in de valkuilen stappen die ik al ken. En dat is goed, want je moet toch zelf het wiel uitvinden. Ik wil niet die oudere docent worden die steeds zegt: dat hebben we al gedaan. En ik heb genoeg te doen: bij BiOND, vrijwilligerswerk bij OPeRA, ik blijf mensen helpen en ik speel gitaar in een band. Maar ik word ouder. Dingen kosten meer energie en daar moet ik ook weer een nieuwe balans in vinden.’’
